Tęsknię, jak pewnie miliony PolakĂłw, za polskim marzeniem, bo chcę w coś wierzyć, bo potrzebuję idei, ktĂłra mogłaby inspirować. Piszę to wszystko i sam się trochę boję. Przecież mĂłj codzienny styl to raczej ironia, a nawet szyderstwo. A tu tyle wielkich słĂłw. PrĂłbuję się pilnować, by nie było ich za wiele, ale z drugiej strony myślę, że trochę wstydzę się tych wielkich słĂłw, bo tak nie pasują one do rzeczywistości, co skrzeczy.

Codzienność nie znosi patosu i wielkich słĂłw, ale codzienność staje się nieznośna, jeśli dla takich wielkich słĂłw przynajmniej czasami nie ma w niej miejsca. Nie byłoby źle, gdyby słowa" Polska, patriotyzm, ojczyzna i narĂłd wrĂłciły do naszego słownika. Ostatnio z niego wyparowały, bo jakoś tak brzmią obco, nie pasują, może gdzieś w głowie się kołaczą, ale do języka im bardzo daleko.

Co zrobić, by nie tylko "Polska rosła w siłę i ludzie żyli dostatniej" (to też), ale przede wszystkim, by nam tutaj, na tych ponad 320 tysiącach kilometrĂłw kwadratowych, było naprawdę wygodnie? Byśmy dobrze się czuli w swojej skĂłrze i w swoim kraju, ale też byśmy, świadomi własnej wartości, spokojnie stanęli do globalnego wyścigu, w ktĂłrym organizacja, struktura, porządek, wspĂłlnota zawsze odniosą zwycięstwo nad egoistycznym indywidualizmem i zwykłym egoizmem? (fr.)